the canon with no shipname

"Bak, Robb ve Jon'la yapabileceğim şeyler bir karakter sevgisinin ötesine geçiyor... Yine de Robb zaten gidici, Rickon ise daha çok küçük. Önünde uzun bir hayat var."

Ciddi ses tonu ve oturuşunun zıtlığı karşısındaki genç adama komik gelmiş olacaktı ki, Dawson'un kahkahası kulaklarını doldurdu. Pippa hangisini daha çok sevdiğine karar veremiyordu. Gülüşünün sesi ve görüntüsü arasında tercih yapmak... Sandığından çok daha zordu. Is it me or is it just so hot in here? Oh wait, it's Dawson. Gözlerinin altına doğru saldırıya geçen o tanıdık sıcaklık hissi, hızla bakışlarını arkadaşından kaçırmasına ve koltuğun hemen karşısına yerleştirilmiş televizyona sabitledi. Dawson Higuette'in arkadaşlïğı sahip olduğu en iyi şeydi şüphesiz. Ona karşı beslediği bu sevginin büyüklüğü de arada sırada da olsa ne yazık ki böylesi rahatsılıklara neden olabiliyordu...

Kahkahasının dudaklarının arasından çıkmasına izin verdi genç adam. Evde olduğu zamanın çoğunu geçirdiği üçlü koltukta oturmuş, tıpkı yanındaki kız gibi televizyondaki diziye odaklanmıştı. Bu alışık olduğu bir şey değildi aslında, daha önce ne zaman bir kızla beraber sadece dizi izlediğini hatırlamıyordu. Büyük ihtimalle asla böyle bir şey olmamıştı. Böyle anlar paylaştığı tek kız kardeşi Danielle'ydi. Robb Stark yerini sarışın velede bıraktığında bakışlarını televizyondan kıza doğru çevirdi. "Peki benim Joffrey ile yapmak istediklerim?" Büyük ihtimalle yüzyılın en antipatik karakterlerinden birisini eliyle işaret etti. Kız tekrar televizyona odaklandığı sırada sarı buklelerinden birisini parmaklarının arasına aldı, kaşlarını çattı.

"Hey, eğer dizi gerçek olsaydı büyük ihtimalle bir Lannister olurdun."

"Evet kendimi Cersei'nin yerinde düşünebiliyorum."

Şimdi kahkaha atma sırası ondaydı. Fazla kımıldamasa da sarsılarak güldüğü söylenebilirdi. Dikkatli olmasının sebebiyse Dawson'un saçlarıyla oynamayı bırakmasını istememesiydi. Obsesyonu ile bir alakası olmadığına kendini inandırmada başarılıydı genç kız. Yanında oturan hayallerinin erkeği de olsa ona huzur veren tek arkadaşı olduğu bir gerçekti, saçıyla oynanmasını da her şeyden çok severdi Pippa, Rocky hep saçlarını örer ve Barbie boyalarıyla boyardı çünkü. Arkadaşına olan özlemi ne zaman içinde zehirli bir yılan gibi kıvrılmaya başlasa, Dawson oradaydı. Panzehiri olduğu için de kızın vazgeçilmezlerinin arasında sonsuza dek yer alacaktı. Bir de mükemmel bir sırtı vardı ki bu bonus puanların en bonusunu kazanmasına sebep oluyordu.

"Sense büyük ihtimalle... Şey sende soylu kanı taşıyacak potansiyel yok. Dile gelmiş bir Hodor'sun!

"Emin misin, Cersei biraz büyük lokma."

Omuz silkerek tekrar televizyona çevirdi bakışlarını. Genel olarak televizyonla pek arası yoktu, izlediği birkaç diziden bir tanesi de buydu. Pippa geldiği sırada da ikinci sezona daha yeni başlıyordu, büyük ihtimalle çoktan diziyi bitirmiş olan kız itiraz etmeden ona eşlik etmeyi kabul etmişti. Dizi izlerken bir yandan da konuşabileceği birisinin olması onu sevindirmişti. Kızın benzetmesinden sonra parmağına doladığı saçı hafifçe çekti. Bu kahkahasını dindireceğine daha da arttırmıştı,

"Hodor? En sevdiğim karakter. Az ve öz konuşuyor."

"Tek eksiğim Piper'in bir uvuzu, her neyse bunu söylemedim say."

Söylemeyeceği şeyler vardı, dile getirmemeye özen gösterdiği anılar, gereksiz bel altı şakalar... Normal şartlar altında bunların hepsinden kaçınırdı, buna rağmen Dawson'ın normal bir şart olduğu durumu da tartışılırdı çünkü Pippa soyunup çocuğun üzerine atlama arzusunu saçmaladığı anlarda maksimum seviyede basrırabiliyordu. Kendine olan saygısını henüz o kadar da hiçe sayamayacağı için de; Dawson utanç  verici olabilecek hir çok hikayesini çoktan duymuştu. Susadığını fark edince yutkundu. Genç adamın sağ tarafında bulunan bardağa uzanmak için Dawson'un üstüne çıkması gerekti. Elinde bardakla yerine oturduğunda suçlu bir çocuğa has bir sırıtmayla ona baktı. "Afedersin." Gerçi bardak boştu ve bu da o kadar enerji boşuna tüketildi demekti, üfleyerek suratını örten bir tutam saçı görüş alanından uzaklaştırdı.

"Biliyor musun Dawson? Berbat bir ev sahibisin. Pastayı boşuna getirmedim servis etmen gerekiyor."

Dizi jenerik müziğiyle birlikte son bulduğunda dudak büktü, bir saatin bu kadar çabuk geçtiğine inanamıyordu. Ekranda saçma sapan bir reklam belirdiğinde kumandayla kanal değiştirerek ne anlattığıyla ilgili en ufak bir fikri olmadığı bir belgesel açtı. Böyle bilgi verici programlar kendisinin değil kız kardeşinin ilgi alanıydı, Danielle böyle şeylerle vakit öldürmeye bayılırdı, çocuk ise daha ilk beş dakika da uyuklamaya başlardı. "Yoo ben sadece-" Bahane üretmek için birkaç saniye durakladı ama kızın sırıtan suratıyla karşı karşıya kalınca zaten söylediği hiçbir şeyi yutmayacağını fark etti. "Tamam berbat bir ev sahibiyim. Telafi ederim." Ayağa kalkıp kızın elindeki boş bardağı aldı ve mutfağa doğru yöneldi.

Elde ettiği başarı ile elbette gurur duyuyordu. Genç adam mutfağa doğru yönelirken kumandayı eline aldı ve kanalların arasında hızlı git-geller sonucu FX'te kalmasının en doğru tercih olduğunu fark etti. Elementary cidden en sevdiği diziydi ve başlamasına yarım saatten az kalmıştı ve zaten diğer kanalların aksine, buranın reklamları hiç de çekilmez değildi. Zombiler kan ve diğer her şeyi barındırmadıkları zamanlarda elbette...

"Dani eğer Brock'la değilse diye düşünmüyor musun hiç? Mesela gidip bir motorsikletçiye sarmış olabilir. Ah, yüce İsa! Bence Brock'a dua etmelisin."

Pippa'nın getirdiği pastadan şeklini bozmamaya çalışarak iki büyük dilim kesti. Ailesi çoğu zaman şehir dışında olduğundan ev yapımı şeylere pek alışık değildi, Dani'nin evde yemek yapma deneyimleri hep kötü sonuçlandığından dışarıdan istemeyi tercih ediyorlardı. Aslında uğraştığı zaman gayet güzel yemek yapabilirdi ama tembel bir insan için bu çok fazla zahmetliydi. Başını mutfak kapısından dışarıya uzatarak elinde kumandayla kanallarda gezinen kıza doğru seslendi. "Ne içersin? Meyve suyu, bira, süt?" Kızın cevabını beklemeden çekmeceden aldığı çatalları tabakların yanına koydu. Kızın söyledikleri hakkında birkaç saniye düşündükten sonra tereddütlü bir şekilde cevap verdi.

"Dani motosikletçilere beş dakikadan fazla dayanamaz. Ben bile dayanamam."

"Alkole hayır!" Sesi beklediğinden çok daha tiz ve yüksek çıkmıştı ve kelimelerini süsleyen kıkırtısı onu sığ bir amigoya benzetmişti. Ki geçen seneye kadar amigoluk yaptığı için bu konuda oldukça deneyimli sayılırdı. "En son yanında bir şey içtiğimde tüm cinsel statüm ortaya dökülmüştü, bir daha asla." Anı kanın yüzünün kusursuz hatlarına yeniden hücum etmesine neden olmuştu. Ben hiç oynarken yeni arkadaşı tarafından keklenen saf genç kızın duygularıyla oynayan pis Dawson! Dudağını ısırdı. Atladığı nokta ise asla asla dememesi gerektiğiydi, tıpkı Justin Bieber'ın da söylediği gibi.

"Vişne suyu var mı?"

"Oyunun kuralları böyleydi."

Sonuçta ben hiç oynarken sorulacak normal soruları sormuştu. Gecenin sonundaysa kız hakkında beklediğinden -ki bir kısmını en yakınlarına bile anlatmadığını söylemişti- çok daha fazla şey öğrenmişti. Aynı şekilde o da sırlarını daha birkaç ay önce tanıştığı kıza dökmüştü. Neyse ki Pippa'ya güvenebileceğine emindi. Buzdolabından çıkardığı vişne suyunu büyük bir bardağa doldurdu, dolaptaki biralardan birisini de kendisi için aldı. Tabakları ve içecekleri zar zor dengeleyerek içeriye doğru ilerledi.

"Şimdi kim berbat ev sahibiymiş."

"Yanlış! Oyunun kuralları yapmadığın şeyleri söylemekten ibaretti." 

Gülerek ayağa kalktı ve Dawson'un elindekilerin yarısını aldı. Harekete geçmesi için ikaz beklemesinin onun iyi bir ev sahibi olmadığını nasıl ispatladığını anlatırken yüzünde sıcacık bir gülümseme yayılmıştı. Dawson'u seviyordu evet. İki farklı şekilde, evet. Ne zaman hangi sevgisinin saha baskın olacağını asla kestiremiyordu ayrıca... Bu durum onu çileden çıkartıyordu ama evde kalıp yalnızlığı içinde boğulmaktan zilyon kat iyi olduğu da bir gerçekti. Hem Dawson dışında kimse kelime oyunu gibi basit şeylerde bile onu saatlwr süren gülme krizlerine sokamazdı. Tabağını kucağına aldı ve bardağı da bacaklarının arasına kıstırdı. Çıplak teni buz dolabından yeni çıkmış soğuk meyve suyunu hissettiğinde ürperdi.

"Evet ama oyunlarda biraz yalan olabilir."

Tabii Dawson'ın oyun sırasında söylediklerinin neredeyse hepsinin yanlış olduğu düşünülünce cümlesi onu daha da suçlu duruma düşürüyordu. Normal bir insanın utanmasını ya da özür dilemesini beklerdiniz ama genç adam koltuğun diğer ucuna otururken suratında pişman bir ifade yoktu. Pastadan bir parça alıp çiğnedi,

"Dışarıdan bakılınca yemek yapma konusunda azcık beceriksiz görünüyorsun ama yanılmışım."

"Annem bile konu tatlı oldu mu elime su dökemeyeceğini kabul ediyor." 

Yemek yapma konusundaki becerilerinin kısıtlı olduğu doğruydu. Bir dişi olarak kendini diğer şeylerde de başarılı tanıtma arzusunu bastırmak zorundaydı. Ayrıca Dawson'un her halükarda kendisinden daha iyi bir ahçı olduğunu deneyimlemişti. Pippa ise genç adamın başı omzuna yaslanmışken dikkatini toplayamadığı için hiç bir şeyi doğru düzgün dilimleyememişti bile. Kabul etmesi gereken bir ayrıntı o zamanlar arkadaşça duyguların libidosunun tamamen gerisinde kaldığıydı. Şimdiki gibi değildi. Saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdı ve kremayla dolu bir çatalı ağzına tıkarken memnuniyetle gülümsedi. Takdir edilmeyi severdi ama en büyük ödül kendi tatlılarını yediği zamanki doygunluk hissiydi.

Pippa ile ıssız bir ara sokakta, Dawson harap haldeyken karşılaştıkları akşam Dawson kızın annesiyle tanışma imkanını da kazanmıştı. Bayan Sullivan kızını aratmayacak şekilde sevimli ve yardımseverdi, eve o halde gidemeyeceği için onu evde ağırlamıştı. Bu süre zarfında da sürekli kendisiyle ilgilenmişti,kadının verdiği ağrı kesiciler sayesinde Dawson kısa sürede kendine gelmişti. Bu yüzden kızın annesine hissettiği sevginin önünü bir türlü alamıyordu.

"Annen her konuda muhteşem bence."

Masanın üzerindeki bilgisayarı dizinin üzerine koydu, masaüstüne boş boş baktı bir süre sonra başını kıza doğru çevirdi.

"Video oyunu?"

"Bana uyar. Bu arada anneme olan aşkını gözden kaçırdığımı sanma." 

Telefonu titredi. Normalde çok geniş bir çevreye sahip olmadığı için kimin aradığını genellikle tahmin etmesi hiç zor olmazdı. Gianna, Piper veya Dawson... Seçeneklerden biri yanı başında olması şansını yüzde elliye çıkarıyordu. İkizinin adı ekranda gözükünce sevinçten daha ne yazdığını okumadan gülümsemeye başladı. Kısa kelimelerle konuşmayı severdi Sullivan ikizleri. Pippa kiminle olduğu sorusunu görmezden geliyordu, her seferinde. Normal takıntılarının aksine, Dawson'ı Piper'le paylaşma zorunluluğunun ihtimaline bile katlanamazdı. Üstün zekalı ikizi telefonununu kaptırdığını belli edecek kadar uzun süre cevap vermeyince aygıtı geri cebine kaldırdı.

"Ne oynuyoruz?"

Kızın cümlesi suratında hayli büyük bir sırıtmanın oluşmasına neden oldu. Zaten annesinin konusu ne zaman açılsa Dawson gereğinden fazla bir ilgiyle konuya atılma ihtiyacı duyuyordu. Bu büyük ihtimal annesinin asla Pippa'nınki gibi cana yakın olmayışıyla ilgiliydi, Dawson kadın da ideal annenin her özelliğini görebiliyordu. Pippa sırıtarak telefonuyla oynamaya başlayınca başını hafifçe kızın tarafına eğerek mesajın geldiği kişiye baktı. Kız kardeşinin ismini görünce omuz silkip tekrar bilgisayarına odaklandı.

"Chicken invaders."

Bu oyunu genellikle Danielle ile oynamaya alışıktı, her zaman kaybettiğinden kız kardeşi için vazgeçilmez bir dalga konusuydu.

Anılar zihnine doluşurken gülmemek için dudağını öyle hızlı ısırmıştı ki,  bedeni onu diline yayılan metalik bir tat ve buğulanan gözlerlerde ödüllendirdi. Seneler önce, saçlarını annesinin zoruyla bir erkeğin saçları kadar kısa kestirdiği bir dönemde; sürekli ağlayan Piper ve Pippa'nın moralini yerine getirmek için babaları kızlarına saçma görüntü kalitesi ve ilginç ses efektleriyle dikkat çeken bir bilgisayar oyunu hediye etmişti. Oynadıkları ilk sefer bir yumurta bombası tarafından öldürüldüğünde ise Pip'in yaşadığı tramva onu uzun süre yumurta ve yumurtayla yapılan her tür üründen uzak durmaya zorlamıştı. Oyunun yeni halini de görmemişti ve şu ana kadar ne kadar merak ettiğini de fark etmemişti.

"Biliyor musun seni tavuk burger yapabilecek kadar yetenekliyim bu oyunda."

"Bende bir o kadar yeteneksizim."

Normalde erkeklerin bilgisayar oyunlarıyla kafayı bozduğu bir dönem olurdu, bütün günler bilgisayarda geçirilir, hatta bu oyunlarla kızlara hava atmaya filan çalışılırdı. Dawson ise bu dönemde kafayı tamamen amerikan futboluyla bozduğundan bu tarz şeylere kafa yormamıştı. Sonuç olarak yaptığı küçücük bir hata yüzünden elinde sıfır burs ile birlikte tekrar başladığı noktaya, liseye geri dönmüştü. Profesyonel olma hayalleri de bununla birlikte sona ermişti. Bunun hakkında kafa yormamak için uğraşsa da ailesine her bakışında kendi elleriyle yaktığı bursu ister istemez aklına geliyordu. Oyunun saçma sapan jenerik müziği düşüncelerinden sıyrılmasını sağladı.

"İşte, büyük ihtimal beş saniye sürecek çünkü hemen yeniliyorum."

Dawson'dan, "Brock'un Dani'ye olan" hislerini göremeyecek olması bahanesini kullanarak uzak durmaya karar kıldığı başarısız bir haftalık dönem boyunca aptalca her şeyde uzmanlık elde etmiş olmasına rağmen; oyunun ilk anında ölmesini protesto etmek için ağzını araladı fakat kelimeler ona ihanet etti. Emercesine içine çektiği bir nefesin ardında kolunun altında duran yastığı alıp diz üstü bilgisayarın tekrar denemesini söyleyen alaycı ekranına fırlattı. O an yapılacak en olgunca şey buydu.

"Eskiden yetenekliydim."

Oyuna başladıkları ilk saniyeden beri yenilmeyi beklese de sürpriz bir şekilde oyunu kazanmıştı. Şaşkınlıkla ekrana bakarken kahkahasını bastırmak için çabalıyordu, Pippa'nın yenilgiyi kabullenecek bir tip olduğundan emin değildi. Beklediğinin aksine birkaç saniye sonra genç kız elindeki yastığı bilgisayara doğru fırlattı, bilgisayar arkaya doğru devrilirken çocuk kahkahasının dudaklarının arasından çıkmasına izin verdi.

"Cidden süper oynuyormuşsun, on saniye sürdü."

Hayatı o anda büyük bir çelişkiden ibaretti. Dawson'ın gülüşüne sebep vermek onu her şeyden çok mutlu ediyordu ama insanların üstüne gülmesinden nefret ederdi. Nefret. Dudaklarını büküp bacaklarını karnına çekti. Bir yastığı da yanındaki genç adama fırlatırken saçlarının omuzuna düşüş biçimi, suratındaki kırgın, yapmacık ama tapılası ifadeyle mükemmel bir paketti. Dirseği ile Dawson'ı dürttü ve ona attığı yastığı geri alıp kafasına bastırdı.

"Bana gülme, gülme."

Kızın yastığı suratının yan tarafına çarpınca gülmesi kesileceğine daha da artmıştı. Epey bir çabanın ardından gülmesini zar zor bastırıp, dudağını bükmüş, kırgın ifadesiyle başka tarafa bakan kıza döndü. İnatla gözlerini duvara diktiğinden göz temasını sağlamak için epey çabalaması gerekti, suratında masum bir gülümsemeyle konuştu.

"Ama hayatımda ilk kez birini yendim."

"İlklerin ve deneyimlerinle ilgili hep yalan söylüyorsun, sana inanmıyorum."

Küskün tavrını korumak için ne kadar uğraştıysa da, çocuğun yüzündeki ifadeye o an öylesi bir tapınmayla bakıyordu ki, yüz hatlarının sertliğini korumasının imkanı yoktu. Gülümsedi. Bazen Dawson Higuette'i öpmek ve kaçmanın planlarını yapıyordu. Lanet olası Higuettelerin böyle etkileri vardı, zavallı Brock'u şu an her zamankinden daha iyi anlıyordu. Elinin tersiyle Dawson'ı kendinden çok uzağa itti ve mutfağa koştu. Yüzünü yıkamaya ihtiyacı vardı.

"Arkadaşlığımız yalanların üzerine kurulu."

Pippa onu beklenmedik bir şekilde itince kaşlarını çattı, insanların davranışlarından ne olduğunu anlayacak kadar düşünceli bir çocuk değildi. Bu yüzden Brock'un Danielle'ye olan hislerini anlaması ancak Lyanna'nın söylediklerine kulak misafiri olunca gerçekleşmişti. Eğer o gün tesadüfen orada olup duymasaydı büyük ihtimal hala bunun farkında olmazdı. Elindeki bira şişesini masaya koyup kızın arkasından mutfağa gitti, kollarını göğsünde birleştirip tezgaha dayandı.

"Bu sefer doğru söylüyorum, ilk kez birini yendim. Bu da tesadüfen oldu."

Genç adam peşinden gelince onunla yüzleşmek için topukları üzerinde döndü. Yanağının içini dişledi, Dawson şu an mükemmel arkadaş değildi, ona bakınca kalbini kolayca feth eden eyecandynin ötesini göremiyordu... Daha fazla soğuk suya ihtiyacı vardı, dolaba yöneldi ve bu kez de sürahiden yardım istedi. Hormonlarından kurtulmak için her şeyi yapabilirdi. Bardağa dolan suyun sesi aralarındaki boşluğu doldurmak için yetersiz kaldığında annesinin gergin olduğu anları mükemmel bir şekilde kamufle etmek için kullandığı Sullivan gülümsemesini yüzüne yerleştirdi. Beş dakikadan kısa süre içinde bu hale gelmesi acınasıydı. Bardağını kaldırdı ve kelimelerini büyük serinletici bir yudumla taçlandırdı.

"O zaman zaferinin şerefine."