Dean Bloom

Yok oluş büyük bir kırgınlıktı yaşama. Küsüp kaçmak, saklanmaktı gerçeklerden. Ruh serbest, belki de bir hiçti. Nedir bu bilinmezlik safhası ölümün başındaki? Tekrar eden bir paradoksçasına. Sessiz ve hiç var olmamışçasına. Nefesi kesen ve ölüme sürükleyen bir düşmüşçesine. Uzakta ve anlamsız bir gerçek. Gözyaşlarına sığmayan, ruha aykırı. Yardım çığlıklarını yok sayıp umutsuza dönüştüren. Gerçek bir yanda salınırken, ruhumun gecelerinde gözlerim önüne serilen sonsuzdan bir haber gülümsüyordum sessizliğe. Ölüm yakın bir gelecekken ben onu öylesine kucaklıyordum. Hayat hoş bir sürprizdi. Yok oluşlarıma inat her defasında yeniden ruhumun baş ucunda bulunan. Enerjisini esirgemeyen hiç. Sükût-u hayallerime bir gerçeklik belki de. Sessiz gökyüzü, ey sultanlar sultanı! Duy artık yakarışlarımı. Yardım et acizliğime. Yardım et kâfirliğime. Bedenim güçsüz bir et. Yardım et yokluğuma! Kayıplar bir ayıp belki de sensizliğime. Gel ne olursun şu sensiz hayatıma. Dön geri. Çünkü geceleri geçmez artık, gündüzler ölümü üzerime salan.

Pikaptan yükselen ağır müziğin eşliğinde ilerliyordu genç adam yolda ağır ağır. Kadının gözlerindeki ışığın bir yansımasıydı mutluluğu belki de. Uzanamadığı bir mutluluk ama sahip olduğu. Var mıydı sahiden böyle bir şey? Var mıydı sahip olup da yok olduğu bir gerçek? Yağmur damlaları adamın beyaz yüzüne taparcasına düşerken dünya üzerine, kadın beyaz geceliği ile rüzgâra karşı duruyordu. Söyle ey kader var mıydı böyle bir oyun? Böyle bir aşkın var oluşu? Dudaklarından yükselen yakarışla birlikte titreyen göğe inat var mıydı böyle bir aşk?
Dimitri Mihayloviç Petersburg’un sokaklarında yağmurun altında ilerliyordu ölümsüz aşkına. Geçen at arabalarının yarattığı var oluşların yanından, hırsla ve umutla gidiyordu sevgili Ivana Katerina’sına. Yok oluş çığlıklarından bir haber kadınının gidiyordu yanına. Bilmiyordu aşkının kölesi bir adama, bir derbedere döneceğini. Gidiyordu sadece yok oluşuna. Ruhu bin bir ıstırabın azizi olmaya yaklaşırken elinde tuttuğu yüzüğün ağırlığıyla gülümsüyordu yanından geçen Raskolnikov’a. Onun içinde bulunduğu buhranları görmeyerek, bir mutlulukla. Kulaklarına yoktan çalınan sözlere kapılarak. Gidiyordu aşkının ebedi kollarına sessizce.

Ivana Katerina o gün güzel bedenini yatağından kaldırdığında biliyordu yanlış giden bir şeylerin olduğunu. Hissediyordu yaşamaya çabalayan yüreğinin derinlerinde. Karanlık peşindeydi, geliyordu ölüm onun için. Gözyaşları hiçe akarken, Dimitri’sinin aşkıyla irkiliyordu ürkek bedeni. Beyaz geceliğinin paçalarından akan kanına aldırmayarak gerçekliğini kucaklıyordu. Aşkını benimsiyordu içten içe. Sessiz olmalıydı. Geliyorlardı. Onun için geleceklerdi. Aşkı için geleceklerdi. Sessiz olmalıydı bu acının eşiğinde. Pikaba koyarken son sonatını kulaklarına çalınan çaresizliğe esirdi. Ruhu bedenden ayrılmak için beklerken saniyeleri, o sadece yağmurlu gökyüzünü kucaklıyordu. Kanı usulca akarken ölümüne, kurban veriyordu kendini karanlığa. Delilik değildi bu, hayır. Aşktı bu. Bu sadakatti. Aşkına ihanetinin bir bedeliydi. Bedeni artık kullanılmazdı. O artık eskisi kadar masum değildi gerçeklere. Aşka masum değildi bedeni. Kurban verilmişti kadınlığı. Ruhu nasıl saf olabilirdi?

Dimitri Mihayloviç demir kapıların önüne geldiğinde son kez beğeniyle baktı aşkının mührüne. Biliyordu masum Katerina’sı onun olacaktı. Aşkları bağlayacaktı ruhlarını. Sefilliğine bir hediye olacaktı Tanrı’dan. Buradaydı işte. Onun için. Aşkı için. Rüzgarın ona getirdiği sözcüklerin gerisinde, aşkına kavuşmak için buradaydı. Gülümsemesi ısıtırken bu yağmurlu sabahı, gökyüzü sanki ona ağlıyordu. Yok oluşuna. Şimdi söylesin ey sultanlar sultanı, nedir bu çile? Sen değil miydin aşkı öğreten insancıklara? Şimdi neden alırsın her şeyi? Demir kapının ardında yok olan bir benliğe inat neden yaparsın bunu insancıklara?

Ivana Katerina sessizce söylerken son sözlerini genç adam atmıştı sol bacağını içeri. “Dinle ey gökyüzü yakarışımı. Kurban al bu değersiz bedenimi! Sensin ki cihanların hâkimi! Sultanlar sultanı! Al beni, kutsa aşkımı. Ödüyorum sonsuz borcumu sana. Kıyma o cana. Geliyorum işte sana. Yokluğumu ve piçliğimi kabul et ey gökyüzü!” Dimitri Mihayloviç süzülen bedenin bir melek olduğunu sanmıştı önce gerçeğe gönderilen. Aşkı onlara öğretmiş ve geri almaya gelen bir melek…
Koşarken belki de ıstırabına, çaresiz gözlerinin gördüğü son bir çığlıktı. Son bir yok oluş ve ölümün başlangıcı. Ey sultanlar sultanı! Ne eyledin bu öksüz gönle? Yok mudur bir kurtuluş bir sapak? Yok mudur aşkın bir dirilişi? Ey sultanlar sultanı, neden alırsın aşkını, neden verirsin bu acıyı?
Meleğinin cansız bedenini alırken kollarına gözlerinden sicim gibi akan yaşlara acıdı, ölümü kabullenemedi kahpe gönlü. Haykırışları göğü delip geçerken diyemedi aşkını. Yapamadı bu güzel yüze bunu. Mührü kırık bir hayalden ibaretti artık yarınlara. Onsuz ve sonsuz yarınlara. “Gitme, ey aşkımın çaresiz var oluşu, gitme. Bırakma beni bir başıma bu koca dünyada sensiz. Neden yaparsın bunu bize. Bak bana, aç gözlerini ey deli gönül! Bak bana!” ardından yükselen son sonatın son notalarıyla bitti belki de her şey. Sonsuz bir başlangıca ölen bir adam. Masumluğu kaybetmiş bir kadın. Şimdi söyle ey sultanlar sultanı! Neylesin böyle yaşamı be ömür, ha kader?