ain't no sunshine when she's gone.

Kızın kutuyu ve çantasını kaptığı gibi çocuğun geldiği istikametin tam tersi yönde koşmaya başlayacağına dair bir görüntü oluşmuştu kafasında. Sadece 5 saniye. Sonra Visenya gülümseyerek bankta eski yerini aldı. Böyle delice paranoyalara kapılmak için fazla erkek değil miydi? Kendisinden hoşlananlardan biliyordu hani, gerçi öyle tuhaf şeyler yapıyorlardıki hoşlandıklarını ancak başka bir kız durumu yorumladığında anlayabiliyordu. Şimdi de o oturmuş, parkta hiç hatırlamadığı bu yabancıyla muhabbet eden kızın kaçacağı fikrine kapılıyordu. Biraz erkeklerle takılıp rugby maçı falan izlese iyi olurdu. Hatta rugby'i bizzat oynayabilirdi. "İstersen alabilirsin. Her zaman bir sürü turta alırım ama hiçbirini bitiremem. Paylaşacak birinin karşıma çıkmış olması güzel." Brad, bir süre için boş boş kutuya baktı. Ne yapması gerektiğinden emin değildi, kulağından içeri süzülen solucanlar beynini saniyeler içerisinde tüketmiş olmalıydı. Visenya'nın gözlerini üzerinde hissettiği için pat diye uzanıp bir turtayı kaptı. Aynı, kızın elini sıkmaya çalıştığında olduğu gibi sarsak ve komikti. Visenya'nın duruma gülüp gülmediğini merak ederek bir an için bakışlarını kaldırdığında gözlerinin içi gülen suratla karşılaştı. Dolgun dudaklarını kemire kemire iyice kızartmıştı, Brad sigarasını ve turta kutusunu bir kenara fırlatıp onu öpmemek için mantıklı bir sebep ararken aynı anda Visenya'nın onu istediğine inanmak için mantıklı bir sebepte arıyordu. İroninin Allahı bu olmalıydı. Düşünceli bir şekilde, bunu yaptığının bile farkında olmadan turtayı mideye indirdi ve sigarasını derin derin içmeye başladı. Keşke biraz ot sarsaydım, diye geçirdi içinden. O zaman kafası boşalırdı ve çimenlerin yeşil olmalısının ne kadar inanılmaz olduğu saatlerce anlatabilirdi. Hiç olmazsa konuşacak bir şeyler çıkarırdı yani. "Aksanın... Çok değişik, ama çok güzel." Böyle şeyler hep beklenmeyen anlarda olmaz ya, Bradley ani bir gazla sırıtacaktı ki Visenya'nın doğrudan yüzüne baktığını farketti. Aceleyle sigarasını dudaklarının arasına tıkıştırdı. Dudaklarının tuhaf bir pozisyon almasına engel olamamıştı, neyse. Amma saçma davranıyordu. Gülmek bile yasak gibi hissediyordu. "Profesörler her zaman değişik aksanların filmlerde ve oynanan oyunlarda ilgi çektiğini söylüyorlar. Benimki sıradan Amerikan aksanı, hiçbir özelliği yok... Ama yine de çok uğraştığımda Stewie gibi konuşabiliyorum." Oh. Brad Londra'da yaşayan İngilizlerin bile tuhaf bulduğu aksanının böyle övülmesinden memnundu. Bunu başkası söylemiş olsa cevabı "siktir ya, kes şunu" olabilirdi ama gözlerinin önünde harplarını çalan, minik kanatlı bebek melekler falan uçuşuyordu. Aslında bugün ot içmese iyi olurdu, zaten yeterince kafası iyi gibi hissediyordu. "Seninle neden daha önce tanışmadık? Eğer tanışmış olsaydık elmalı turtaları almaya beraber gelirdik ve onları beraber yerdik. Bu gerçekten çok daha kolay ve güzel olurdu." Halisünasyonları devam mı ediyordu yoksa Vis, dudaklarını yalamadan önce gözlerini doğruca Bradley'inkilere mi dikmişti? Bir erkek olarak, kızın Juliette kadar inanılmaz saçlara sahip olması ya da yanında elmalı turta taşımasının yanında dikkatini çeken başka şeyler de vardı tabi. Buna hakim olamayacağını 10 yaşında öğrenmişti. Üstelik söyledikleri durumu Bir Yaz Gecesi Rüyası ve hardcore porno arası bir şeye çeviriyordu. Hem ona sarılıp ne kadar harika olduğundan bahsetmek, hem de dairesine kilitlemek istiyordu. "Galiba pek denk gelmedik ya," sigarasının son nefesini çekip izmariti bir fiskeyle, ileride; çimenlerin üstünde sızmış evsiz adamın başının tam dibine fırlattı ve sırıttı. "ama o gıcık herifin derslerinden birinden hatırlıyorum seni, hani kocaman burnunun üstünde kıllar falan olan." Visenya'ya ilk cümlesini sarfetmesinden hemen sonra yaptığı gibi, baş parmağıyla burnunun ucunu ovaladı ve dönüp kıza baktı. Güzel bir yüzün yanında, acayip bir vücudu vardı. Giysilerinin altındakini görmek için neler vermezdi Brad. Sadece ortak bir konu bulmak adına debelenirken öğretmenlerinin burun kıllarından bahsetmişti ve bu konu üzerinden yürümesi gerektiğinden emin değildi. "Bir daha turtaları tek başına bitiremeyeceğini düşünürsen-" devamını nasıl getireceğini bilemedi. İlk kez amerikan futbolu takımındaki çocuklar gibi, antreman aralarında telefonuna yapışan tiplerden olmak istedi. Visenya'nın, normal bir teknoloji çağı genci olarak cep telefonu olduğundan emindi. "seni bulurum." Kendi kendine güldü ve kolunu bankın arkasına attı. Eli, Visenya'nın omzunun hemen arkasına geliyordu ve Brad bir hamle yapmadan önce ne söylemesi gerektiğini düşünüyordu. "Aksan konusunda daha iyi olmana yardım edebilirim derdim ama Stewie'nin benden daha iyi olduğunu düşünüyorum." Durup durup dünyanın en mantıklı (!) cümlelerini sarfetmeyi nasıl başarabildiğini gerçekten bilmiyordu.

Her jest, her mimik ve her hareketten anlam çıkaran biri olmanın aksine konu duygular olunca cansız bir ağaç gövdesinden farksızdı. Odundu yani. Buna karşın Visenya'nın ona milimetrik bir mesafede yanaşması yeni bir sigara daha yakma isteği uyandırmıştı içinde. Kendini dünyanın yükü omuzuna binmiş, kederli bir taze ergen gibi hissediyordu. Afrikadaki açlık ve masum insanların öldürülmesi kimin umurunda, Visenya ona karşı derin ve tercihen şehvetli hisler beslediğini söyleyene dek huzura ermeyecekti. "Sen varsın ve bence bu çok daha..." Bradley'in gülücüğü dudaklarında dondu. Karşılaşacağı şeyden korkarak, yavaş yavaş gözlerini kıza çevirdi. Kafasında kurduğu binlerce felaket senarsoyu, bir film sahnesi gibi gözlerinin önünde canlanmaya başlamıştı bile. Visenya'nın gözleri boşluğa kilitlenmişti ve yüzünde memnuniyetsiz bir ifade vardı. Turtalar bozuk falan mıydı? Baş ağrısı mı tutmuştu? Sorun kendisi ile bağlantılı olmadığı sürece kaldırabilirdi. Parkın neredeyse boş olmasının memnun edici bir yanı daha vardı, kız gibi davranmasını görebilecek kimse yoktu. Tabi az önce izmaritini baş ucuna fırlattığı evsiz gerçekten uyuyorsa. Zira dudaklarında neredeyse bir tebessüm vardı... Visenya aniden bankta eski yerine kayıp turtaları ortalarına koyduğunda Bradley sorunun kendisiyle ilgili olduğunu anladı, beyni o kadar çalışıyordu en azından. Kızın eğilip çantasını almasını, yüzündeki gergin ifadeyi izlerken kusmak istedi. Midesi amma bulanıyordu. Buna yardımı dokunacağına daha da arttıracak olduğunu bilse de hızlı bir hareketle kutusundan sigara çıkarıp yaktı ve kocaman bir duman bulutunu ciğerlerine doldurdu. Sigarayı dudaklarından ayırırsa saçma sapan şeyler zırvalayabilir, 18. soneyi okumaya başlayabilirdi mesela. "Ben... şey... eee... Memnun oldum, Bradley." Birazdan erkek ırkından medet ummayı kesecekmiş gibi bakman da bu söylediğini doğruluyor, diye düşündü Bradley sigarayı parmaklarının arasına kıstırıp, alt dudağını farkında olmadığı bir kuvvetle ısırarak. Hatta öyle kuvvetli ısırmıştı ki sigarayı bir kez daha dudaklarına götürdüğünde, uç kısmında kırmızı ve ince bir çizgi belirmişti. "Sende kalsın," Kendine hakim olamayıp güldü, tek derdi turtalardı zaten. Lanet olası Steiner'da Visenya ile doğru düzgün iletişim kurma şansı bile olmamıştı; hayatında ilk kez falan şansının döndüğünü düşünüyordu ve her şey on dakika içinde bombok olmuştu. "Ben... Gitmeliyim. Hoşçakal." Visenya hızlı adımlarla yürümeye başladığında, Brady bankta yerinden kıpırdamadan oturuyordu. Dirseklerini dizlerine dayayıp başını ellerinin arasına almadan önce kızın arkasından bağırdı. "Ben de... Sen de." Sonra ağzına bir turta tıktı.