once upon a time there was a duck.

Güneş, vücudunun kumaşın korumasından yararlanamayan kısımlarını yakarken huzursuz bir biçimde yerinde kıpırdandı genç kız. Parmakları oturduğu bankta ritim tutarken saatine bakmak için duyduğu hipnotize edici isteği bastırmaya çalışıyordu. Belirli sebeplerden ötürü ağrıyan başı, bağıran çocukların da etkisiyle çok daha kötüydü şimdi; Cassie hepsini boğarak öldürmek istiyordu, bu onların sesini kesebilirdi. Başını boş bir şekilde yanında sallanan eline dayadıktan sonra gözlerini kapattı ve kendini her şeyden soyut hale getirmeye çalıştı. Dawson’ın rehabilitasyondan çıkmasının; ikisinin ilişkilerini farklı bir boyuta taşımalarının üzerinden uzun zaman geçmediği için genç kız, çocuğun şimdiki durumunu öğrenmek istiyordu. Planladıkları buluşmanın asıl amacı buydu, tabii Cassie beklemekten sıkılıp oradan ayrılmazsa. Genç kız çocukların sesine daha fazla dayanamayıp gözlerini açtı. Elinin bıraktığı izden ötürü yanan yanağına aldırmadan başını kaldırdı ve saatine baktı. Aldığı derin nefes yaşadığı hayal kırıklığının sonucu olmalıydı, gelmesinin üzerinden sadece beş dakika geçmişti; kıza ise saatler geçmiş gibi geliyordu. Zaman konusunda algıları geliştiğinden beri sorunlar yaşıyordu. Özel sorunlarıyla ile ilgili düşünmeyi bırakıp çantasını kucağına aldı ve çıkardığı kitabından kaldığı sayfayı bulup okumasına devam etmeye başladı; o an genç kıza oyalanmak için fazlasıyla iyi bir yöntem gibi gelmişti. Süs olarak taktığı gözlüğü onu rahatsız edince kutusuna bıraktı, gözünde olduğunu her unutuşunda benzer sorunları yaşıyordu. Kitabın sayfalarını çevirirken onu dışarıdan izleyen biri dünyanın en önemli işini yaptığını düşünebilirdi zira genç kız öyle görünmeyi seviyordu. Kendisini kaptırdığı hayal dünyasında her şey mümkündü, ona kalırsa bu zaten dünyanın en önemli işiydi. Eliyle uzun süre okumaktan yaşarmış gözlerini sildikten sonra çıkardığı aynasıyla bir kez daha makyajını inceledi. Güneş ışıklarının bakır bir ton kazandırdığı saçlarına bakarken dudakları beğeniyle kıvrıldı, dudaklarına muhtemelen kısa bir süre önce etkisini yitirmiş parlatıcısından yeniden sürdükten sonra kendisini incelemeyi bıraktı. Kucağında birleşmiş elleriyle öylece beklemeye başladı, yalnızlıktan hoşlanmayan kız için geçen her saniye bir dakikaya bedeldi. Kardeşiyle aralarındaki tuhaf bağlar yüzünden psikolojik açıdan sorunlu olduğunu düşünüyor, yalnız hissettiği her andan korkuyordu. Eğer birine ihtiyaç duyarsa çevresindeki çiftlerden, çocuklarıyla gelmiş ailelerden çok daha iyilerine ihtiyacı olduğunu biliyordu. Bir anda karşısında gördüğü vücudun tanıdık olduğunu fark ederek bozulmuş psikolojisini düşünmeyi bıraktı ve ona gülümseyen çocuğa baktı. Genç kız rahatlamayla birlikte hissettiği mutluluğun da etkisiyle omuzlarında dağılmış olan saçlarını geriye attıktan sonra ayağa kalktı ve Dawson’a sarıldı. Sadece birkaç gece önce sarılmaktan çok daha fazlasını yaptıklarını hatırladı istemsizce, yine de gülümsemesini bozmadan geri çekildi. Sonuçta o an güzel bir havada, parkta buluşan iki arkadaştan farkları olmayacaktı. Banka oturduklarında ilk konuşan olmak istemediğini belli ederek çocuğa baktı. Kendisine uzun zaman önce itiraf etmişti ki ona bakmak hâlâ hoşuna gidiyordu, zevk alıyordu bundan; ama tuhaf insanların yaptığı gibi de saatlerce gözlerini dikip bakmıyordu çünkü o zaman ürkütücü olmanın da yanında sonu pekiyi bitmiyordu, en azından genç kız filmlerde öyle görmüştü.